خانه

مهلت ثبت نام اولیه طرح تسهیلات قرض الحسنه اسکان فاز یازدهم  تا 14 خرداد 98 

دانشگاه جایی است که ما بهترین سال های عمرمان را در آن می گذرانیم. یاد می گیریم که محاسبات پیچیده ریاضی را برای طراحی و اجرای هر سازه فنی از یک ساختمان گرفته تا یک مدار پیچیده تا یک ماهواره به کار ببندیم. اما این ها مربوط به یادگیری در کلاس و آزمایشگاه است. چه بخواهیم چه نخواهیم بخش قابل توجهی از یادگیری ما در خارج از محیط درس و کلاس رخ می‌دهد که نقش تعیین کننده ای در آینده ما دارد. یاد می‌گیریم که چگونه با همکلاسی های خود در ارتباط باشیم. چگونه مشکلات ریز و درشت خود را حل کنیم، چگونه با جامعه بیرون از کلاس و درس ارتباط برقرار کنیم، چگونه به جامعه خدمت کنیم و چگونه نیازهایمان را از جامعه مطالبه و تامین کنیم، هر چند طراحی یک سازه پیچیده مکانیکی پیچیده تر به نظر می رسد اما واقعیت این است که طراحی و اجرای الگوهای جدید برای بهتر زیستن خودمان و جامعه اطرافمان هم به این سادگی‌ها نیست.

روزی که ما از دانشگاه صنعتی شریف فارغ التحصیل میشویم می توانیم هر سازه پیچیده فنی را  طراحی کنیم اما در حل بسیاری از مسائل دم دستیمان دچار مشکل هستیم و هیچ گونه ای نوآوری را در پاسخ به این مسائل نداریم. بسیاری از دانشمندان هم معتقدند که پیشرفت کشورها بیشتر از این که گیر مسائل فنی باشد، در ناتوانی آن ها برای دستیابی به الگوهای بهتر برای حل مشکلات و مسائل اجتماعی چند بعدی یا به عبارتی فقدان «نوآوری های اجتماعی» نهفته است. اتفاقا در سال های اخیر مزیت بسیاری از دانشگاه های معتبر دنیا، در پیاده سازی روش هایی است که علاوه بر ضریب هوشی دانشجویان، هوش اجتماعی و توان برقراری ارتباط موثر با جامعه و در نهایت تقویت توان کارآفرینی را نیز در دستور کار قرار داده اند.    

برای مثال پدیده اپلای بچه های دانشگاه و برگشتن یا برنگشتن اون‌ها، زندگی در خوابگاه‌های دانشجویی، مهارت‌های زندگی، موفقیت در راه اندازی یک کسب و کار، وضعیت اشتغال و کار بچه ها بعد از فارغ التحصیلی و خیلی از مسایل بزرگ و کوچکی که خود میدانید وضع ما در این مسائل چگونه است؟ آیا بهترین کاری را که در این زمینه می توانستیم انجام داده ایم؟ آیا به اندازه کافی از خلاقیت های جمعی برای مواجهه بهتر با این مسائل استفاده کرده ایم. ممکن است یکی پاسخ دهد که این ها پول می خواهد و دولت باید در این زمینه سرمایه گذاری کند. اما مسئله اینه که پول ابزاری است برای راه حل نه خود راه حل و امان از پول بدون راه حل!

کانون کار و زندگی شریف محملی است خودجوش که با حمایت دانشگاه و انجمن حامیان فرهنگ قرض الحسنه و کارآفرینی اجتماعی کار خود را آغاز کرده است. موضوع کار آن پیگیری و پیاده سازی برخی الگوهای نوآورانه اجتماعی برای بهبود وضعیت کار و زندگی جامعه شریفی است و فکر می‌کنیم که این الگوها با تکیه بر خلاقیت و توان جمعی شریفی‌ها و سایر کارآفرینان اجتماعی و نوآور کشور قابل طراحی و پیاده سازی است. در واقع این کانون بستری را ایجاد خواهد کرد تا طرح ها و خلاقیت های پس ذهن دانشجویان، اساتید، کارکنان دانشگاه، و سایر کارآفرینان کشور در رابطه با نوآوری های اجتماعی پیرامون جامعه شریف شنیده شود و فرصتی برای اجرای آن ها فراهم شود. 

                                                                                                                                                                 به امید خدا

 

 

تجربیات اولین اجرا - ترم پاییز 1394

در ترم پاییز 1394، دویست و بیست و هشت نفر از دوستان خوابگاهی شما تصمیم گرفتند که سبک زندگی خود را عوض  کنند و از خوابگاه انصراف دادند و با استفاده از تسهیلات قرض الحسنه اسکان دور و بر دانشگاه خانه رهن /اجاره کردند تا خودشان مدیریت زندگی دانشجویی شان را بدست بگیرند.

گرچه اولین بار بود که چنین مدلی در کشور پیاده می شد و گیر و گورهای اداری بسیاری بر سر راه بود، به لطف خدا خوشبختانه کانون کار و زندگی شریف موفق شد که تعهداتی که نموده بود را دیر یا زود به مرحله ی اجرا در بیاورد. دو تعهد مالی وجود داشت :1- اعطای وام بدون سود، 2-پرداخت کمک هزینه ماهیانه...

1- پرداخت تسهیلات قرض الحسنه: برای پرداخت وام افرادی که با مدل گروهی اقدام کردند، خیلی زود (بین دو تا 18 روز) توانستند وامهایشان را دریافت کنند. اما مدل ضمانت انفرادی پیچیدگی های زیادی دارد و هرچند که کانون با بانک وارد تعامل شد و کمی ضمانت ها را تسهیل نمود اما بازهم برخی از دوستان سه ماه طول کشید که وامشان را دریافت کنند. به همین خاطر برای ترم بعد کانون تصمیم گرفته تا توان محدودش را به هیچ وجه صرف تسهیل ضمانت انفرادی نکند و به دوستان اکیدا پیشنهاد میکنیم که گروه تشکیل بدهند تا کارشان زودتر راه بیفتد و در غیر اینصورت و اگر فرد در مدت کوتاه در نظر گرفته شده برای دریافت وام (3-20 بهمن) نتواند ضمانتش را تکمیل کند کانون هیچ مسئولیتی برای وام دادن به وی را ندارد. ضمانت فردی ممکن است پیچیدگی های پیش بینی نشده ای داشته باشد، مثلا اگر ضامن شما از شهرستانی است که رسالت در آن شعبه ندارد، چک وی مورد قبول نیست و اگر بدهی معوق داشته باشد، تا اینکه این بدهی صاف شود و در سیستم بانک مرکزی پاک شود، ممکن است ده روز طول بکشد.

2-پرداخت یارانه دانشگاه: برای پرداخت یارانه، هم چون فرایندی بود که تاکنون در سیستم اداری دانشگاه انجام نشده بود مدتی طول کشید و حدود 20م دی ماه این ساز و کار اجرایی شد و اولین کمک هزینه به حساب دانشجویان واریز شد.

تا اینجای نوشته بیشتر شبیه یک گزارش  مالی بود، اما مهمتر از آن جنبه های رشد اجتماعی این طرح است که انتظار میرود در بلند مدت بسیار پراهمیتتر ازجنبه های مالی آن باشد. برای همین منظور از دانشجویان خواسته ایم که خاطرات و مطالبشان در ارتباط با این طرح را در زیرفصلهای زیر برایمان بفرستند:

1-خاطره شما از زندگی در خانه و مقایسه آن با زندگی در خوابگاه

2-فشارهایی که در این مدت متحمل شدید و جنبه هایی از رشد که به تبع این فشارها بر شما ایجاد شد

3-مدیریت زندگی آسانتر از خوابگاه بود یا سخت تر؟ چه مواردی را پیش بینی نمی کردید اما در خانه رخ داد؟

4-آیا از جامعه و ارتباط با جامعه چیز جدیدی آموختید؟
و .... (هر موضوعی که خودتان تشخیص می دهید برای سایر دوستانی که قصد دارند در آینده از این طرح استفاده کنند مفید است)

جواب دانشجویان که آن را به ایمیل ([e-mail]) ارسال کنند، بتدریج در صفحه تجربیات اولین اجرا بارگزاری خواهدشد.

تجربیات و دیدگاهها

تجربیات خوابگاه و خارج از خوابگاه از زبان دکتر نایبی-استاد دانشکده برق

خلاصه :

من در سال 63 که وارد دانشگاه شدم، ابتدا در خوابگاه بودم ولی درخوابگاه نمیتوانستم به اهدافم برسم اتاقم را عوض کردم اما دیدم باز هم شرایط خیلی عوض نشد. بعدازگذشت مدتی با 3 نفر از دوستانمان خانه ای در نزدیکی دانشگاه اجاره کردیم و که یک زندگی اجتماعی معقولتری بود .

 بچه های امروزی در دوران راهنمایی و دبیرستان در ناز و رفاه زندگی میکنند و پدر مادر ایشان از آنها فقط درس خواندن میخواهند نه چیز دیگر، و اگر این فرهنگ در دانشگاه نیز ادامه پیدا کند نتیجه آن فارغ التحصیلانی میشود که از جامعه ایزوله شده اند و در زندگی آینده به مشکل میخورند، چه بسا افراد نخبه ای که به خاطر این موضوع اثر گذاری لازم را در جامعه نخواهد داشت.

 یکی از دانشجویانم که به کانادا مهاجرت کرده بود، با یک خانواده بومی هم خانه میشوند تا بیشتر با جامعه و محیطی که در آن زندگی میکرد داشته باشد.

و بیان شد که دانشگاه محیطی دوستانه، صمیمی و نازنین است و محیط جامعه خصوصا فضای کسب و کار کاملا متفاوت و کلا یک چیز دیگر (کلاه سرهم گذاشتن ها،دروغ گفتن ها و . . .)است و تا زمانی که افراد خود وارد آن محیط نشوند درک درستی از آن نخواهند داشت.

نظرات و دیدکاه های دکتر رشتچیان-معاون تحصیلات تکمیلی دانشگاه